در این مطلب توسل به ائمه را برای شما قرار داده ایم تا مطلع شوید.
توسل واژه‌ای عربی می باشد و ریشه آن “وسیله” و “وَسْل” است.
مفهومش این است که انسان با شوق و رغبت به سوی مقصدی حرکت کند. و مطمئن باشد که با کمک آن می تواند به هدف خویش نایل گردد.
قرآن می‌فرماید:
*یا ایّها الذین آمنوا، اتقوا اللّه و ابتغوا الیه الوسیله؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید! تقوا پیشه کنید و وسیله‌ای برای تقرّب به خدا بر گزینید*.
وسیله‌ای که در آیه ذکر شده، و مؤمنان مأمور به “توسّل” به آن هستند، مفهومی وسیع دارد شامل هر کار و هر چیزی که باعث نزدیک شدن به پیشگاه مقدس برورد گار شود، می‌گردد. که مهم ترین آن ها بعد از ایمان به خدا و پیامبر(ص)، ایمان به ولایت ائمه علیهم السلام و اطاعت و پیروی از آنها است.
برای توسل به ائمه علیهم السلام و رفع مشکلات و بر آورده شدن حاجات دعاها و ذکرها و دستورهای فراوانی وجود دارد. نذر کردن نیز یکی از این راه هاست. برای نذر کردن می توان چنین نیت کرد:
*برای خدا بر عهده من باشد، اگر بیمارم شفا یافت فلان مقدار پول برای حضرت اْبوالفضل و در راه شادی روح او به فقراء بدهم و یا برای اقامهْ مجلس روضه او بدهم*
در این صورت، اگر این حاجات برآورده شد، بر شما واجب می گردد. چیزی را که بر عهده گرفته اید ادا نمایید. البته لازم نیست چیزی که نذر می کنید حتماً پول و یا مخارج باشد. بلکه می توانید نذر صلوات کنید. و یا نذر زیارت کنید.
یعنی نذر کنید که در صورت بر آورده شدن حاجاتتان،به زیارت فلان امام بروید. و یا مثلاٌ 1000صلوات به روح فلان امام علیه السلام هدیه کنید.
از نظر شرعی :
البته از نظر شرعی، نذر وقتی واجب العمل است که یا به صورت صیغه عربی خوانده شود و یا به صیغه فارسی که در بردارندهْ این مضمون باشد:
*برای خدا بر عهده و ذمه من باشد اگر، فلان حاجت و خواسته من برآورده شد، فلان کار را انجام می دهم. ولی اگر تنها از ذهن و قلب گذشته و خطور کرده باشد، و صیغه نذر به صورت شرعی که گفته شد خوانده نشود، این نذر وجوب عمل ندارد.
البته عمل به آن بی اشکال است. بهتر است انسان برای رسیدن به خواسته هایش از همه راه ها استفاده کند. مثلاٌ از راه توسل به ائمه علیهم السلام، و عرضه داشتن حاجات به آنها، و یا صلوات هدیه دادن به روح پاک آنها، و یا شرکت در مجالس سوگواری، و یا میلاد اْئمه علیهم السلام نیز به خواسته های شرعی خود رسید.
نکتهْ مهم قابل ذکر این است که، باید در ارتباط با اولیای الهی امور ارزشمندی مانند؛ معرفت و شناخت آنها و سنخیت پیدا کردن با آنها و آشنایی با جایگاه و مقامات و رهنمود های آنها را که سرمایه سعادت دنیا و آخرت ما است. را در وهله اول مورد توجه قرار دهیم. و تنها امامان خود را برای برآورده شدن خواسته هایمان نخواهیم.
هر چند خود دستور داده اند که، نیازهای خود را بر آنها عرضه بداریم. و از آنها کمک بخواهیم. ولی این نباید تنها دلیل برای ایجاد ارتباط ما با آنها باشد.
